Szafot osobisty

 Javier Tomeo - urodzony w 1932 roku, zadebiutował w latach sześćdziesiątych esejem o czarach i magii. Jako prozaik, autor licznych powieści i opowiadań, zdobył wierne grono czytelników, prawdziwych fanów jego twórczości, której żywiołem jest groteska i czarny humor, a mistrzami Szekspir, Cervantes i Beaudelaire. Szersze grono odbiorców w Hiszpanii i poza jej granicami odkryło Javiera Tomeo w latach dziewięćdziesiątych, kiedy adaptacje sceniczne jego utworów trafiły na sceny Barcelony, Madrytu, Paryża, Zurichu czy Berlina. Trudno jest precyzyjnie określić gatunek, jaki uprawa - czasem jest to powieść dialogowa, czasem teatr narracyjny. Jest mistrzem małych form, również perfekcyjnie poprowadzonego monologu. Uwielbia podpatrywać i przetwarzać literacko kaprysy natury. W opublikowanym w "Dekadzie Literackiej" w 1997 roku wywiadzie odrzucił normalność jako potencjalne źródło inspiracji, ze względu na jej bliskie pokrewieństwo z pospolitością, i przyznał się do swoich pisarskich fascynacji tym, co nieproporcjonalne, zachwiane, wytrącone z równowagi, dziwaczne, niepiękne. Jego zdaniem "doskonałe piękno paraliżuje i może zamknąć drogę do refleksji". Tłumaczony na wiele języków, w Polsce Tomeo jest jeszcze mało znany - poza rozproszonymi opowiadaniami opublikowanymi w prasie i w antologiach - dał się poznać jako autor Zbrodni czy kryminału w kinie Oriente (Księgarnia Akademicka, Kraków 2003), w przekładzie Jadwigi Koniecznej-Twardzikowej. Hiszpańska krytyka przyjęła bardzo przychylnie dwie najnowsze powieści Javiera Tomeo: La noche tel lobo (Noc wilka, 2006) i Los amantes de silicona (Sylikonowi kochankowie, 2008).