Historia filozofii jako pamięć i inne szkice

 Dlaczego dla filozofa tak ważne jest studiowanie historii filozofii? Jaki jest mechanizm filozoficznej krytyki, która powoduje dezaktualizację pewnych idei, a więc filozoficzny postęp?  Odpowiedzi na tego typu pytania winny nawiązywać do intuicji, że filozofowanie, tak jak i nasze życie, nie polega na osiąganiu celów, lecz raczej ma charakter bezkresnej drogi. Bez pamiętania o tym, skąd i po co wyruszyliśmy i co przeszliśmy, nie wiedzielibyśmy, gdzie się znajdujemy, trudno też byłoby nam zdecydować, w którym kierunku mamy podążać. 

 Zarysowaną w książce koncepcję pamięci, której istotnym rysem jest dokonywanie aksjologicznej rekonstrukcji i negacji własnej zawartości, należałoby więc konkretyzować przede wszystkim w związku z filozoficzną koncepcją osoby ludzkiej. Niezależnie od tego należałoby precyzować jej funkcjonowanie na gruncie nauk humanistycznych i społecznych. Czym innym jest na przykład rozważana przez filozofa pamięć konstytuująca osobę, czym innym natomiast rozważana przez socjologa pamięć konstytuująca funkcjonującą w ramach różnych zbiorowości jednostkę ludzką. Dla naszych celów priorytetem pozostają kwestie stricte filozoficzne. (...) Zbadania wymagałaby zwłaszcza dość wyraźnie nasuwająca się w toku przedstawionych rozważań hipoteza, że filozoficzne badanie mechanizmu funkcjonowania pamięci osoby winno pozostawać w najściślejszym związku z badaniem funkcjonowania pamięci w sensie metafilozoficznym.