Salus animarum suprema lex w świetle kanonicznego prawa karnego

Władza karania jest prawem wrodzonym i własnym Kościoła (KPK, kan. 1311). Prawo karne w ramach systemu prawa kanonicznego jest konieczne, ponieważ także członkowie Kościoła niejednokrotnie dopuszczają się przestępstw. Kanoniczne prawo karne stoi jednak na stanowisku, wyrażonym w kan. 1341, iż „ordynariusz dopiero wtedy powinien wszcząć postępowanie sądowe lub administracyjne celem wymierzenia lub deklaracji kary, gdy uznał, że ani braterskim upomnieniem, ani naganą, ani też innymi środkami pasterskiej troski nie można w sposób wystarczający naprawić zgorszenia, wyrównać naruszonej sprawiedliwości i doprowadzić do poprawy winnego”. Wynika z tego prosty wniosek, iż karanie w Kościele uznawane jest za ostateczność. Najpierw należy wykorzystać inne środki, które być może osiągną cel kary i nie będzie potrzeby stosowania przewidzianych w prawie kar.


Spis treści

Marek Saj
Wprowadzenie

Ks. Mariusz Zawacki
Pismo Święte źródłem kanonicznego prawa karnego

Zuzanna Maj
Grzech a przestępstwo. Refleksje teologiczno-kanoniczne

Marek Woźnicki
Cel karania w Kościele

Ks. Krzysztof Rogala
Wpływ godności osoby na odpowiedzialność karną

Ks. Marcin Łojko
Wykorzystanie urzędów do popełnienia przestępstwa

Adam Łapiński
Duchowni jako podmiot sankcji karnych

Anna Chciałowska
Środki karne i pokuty a wymierzanie kar

Małgorzata Górska
Kara ekskomuniki a prawa i obowiązki wiernych

Monika Lisowiec
Sędziowskie prawo łaski w procedurze wymierzania kar kościelnych

Joanna Koronkiewicz
Formy zwolnienia z kar zastrzeżonych