Fenomen szkoły historii społeczno-gospodarczej Franciszka Bujaka

 Szkoła historii społeczno-gospodarczej Franciszka Bujaka, mimo głęboko zakorzenionej świadomości jej istnienia w dziejach polskiej historiografii, nie doczekała się dotąd gruntownego ujęcia monograficznego. Niniejsze rozważania stanowią zatem próbę uzupełnienia tej znaczącej luki w literaturze historiograficznej analitycznym spojrzeniem na wyjątkową formację intelektualną wykreowaną przez Bujaka w dwudziestoleciu międzywojennym na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza.

Główne rozdziały dotyczą analizy dorobku szkoły historycznej Bujaka, z uwzględnieniem powojennych losów zarówno prac badawczych, jak i ich autorów. Wątki związane z życiorysem twórcy szkoły i kierownika prac pełnią w większości przypadków funkcje uzupełniające narrację i wyjaśniające dobór tematów oraz metod badawczych wykorzystywanych przez członków omawianej formacji. Podstawę źródłową badań, obok licznych materiałów archiwalnych, stanowią przede wszystkim drukowane oryginalne teksty prac naukowych składających się na dorobek szkoły, ich recenzje, wspomnienia uczniów profesora oraz zachowane w dużej ilości sprawozdania, spisy, wykazy i pamiętniki będące wynikiem działalności uniwersytetów, towarzystw oraz instytucji naukowych. W intencji Autorki całość rozważań ma pomóc w rozstrzygnięciu wątpliwości: czy zasadne jest określenie Bujakowskiej szkoły historii społeczno-gospodarczej mianem fenomenu?