Forma i treść cynizmu. Studium fenomenu cyniczności na trzech przykładach starożytnych

Cynizm jest w pierwszym rzędzie pewnym sposobem przemawiania. Mówca cyniczny przemawia do swoich słuchaczy jako fachowiec, który nie musi pięknymi słowami ozdabiać wypowiadanych przez siebie prawd. Jego mowa ma charakter surowy, a posmak gorzki. Choć słuchają go wszyscy, on mówi tylko do wybranych – do tych, którzy mają dość siły, aby udźwignąć ofiarowywane przez niego prawdy. W prawdach tych ukrywa on treści obce dla głównego nurtu kultury. Przywołuje ideały właściwe dla czasów minionych, wychwala siłę właściwą arystokratycznemu wojownikowi, głosi pochwałę zapobiegliwości właściwej prostemu ludowi, albo przywołuje wizje dawnych czasów, w których dobre było to co silne, a złe to, co musiało sile ulegać.

Praca adresowana jest do filozofów, politologów, socjologów, filologów i wszystkich, którzy zainteresowani są rolą, jaką w dyskursie filozoficznym i publicznym odgrywa cynizm.