Kulturalny barbarzyńca. Fenomenologia radykalna Michela Henry'ego jako filozofia sztuki życia

Michel Henry (1922–2002) znany jest jako twórca swoistej wersji fenomenologii radykalnej, w której podmiotowość –cielesna żyjąca sobość – góruje nad wszystkim co przedmiotowe i wszystkiemu co przedmiotowe nadaje wartość. Wersja ta zasługuje na uwagę ze względu na interesujące rozwiązanie ważnego dla myśli współczesnej problemu ludzkiej konstytucji świata. Rozwiązanie zaproponowane przez francuskiego filozofa daje możliwość sformułowania satysfakcjonującej odpowiedzi na pytanie o kondycję współczesnej kultury io kondycję człowieka, który dążąc do swoiście pojmowanej doskonałości oraz korzystając z najlepszych umysłów swoich czasów, ogołaca się z tego, co przez wieki uznawał za swą chlubę– z człowieczeństwa. Ten antropologiczny wątek fenomenologii radykalnej jest w książce wyeksponowany i zinterpretowany tak, aby można było z niego wydobyć filozofię mądrościową. Czytelnik znajdzie syntetyczne przedstawienie najważniejszych poglądów myśliciela, odniesienie ich do modnych dziś filozofii transgresji i filozofii „śmierci podmiotu”, rozważania o tym, na czym polega barbarzyństwo współczesnej kultury oraz czym jest sztuka, a szczególnie na czym polega sztuka życia. Fenomenolog Michel Henryjest znakomitym teoretykiem, ale także mędrcem, który namawia nas, byśmy się stali tytułowymi „kulturalnymi barbarzyńcami” – artystami tworzącymi dzieła życia.

 

Spis treściWprowadzenie Rozdział pierwszyFenomenologia Michela Henry’ego1. Fenomenologia jako radykalna2. Fenomenologia jako fenomenologia «życia» 3. «Życie» jako czysta Afektywność i Arcyinteligibilność, czyli Absolut fenomenologii radykalnej 4. Radykalna antropologia filozoficzna, czyli fenomenologia wcielenia 5. Świat Rozdział drugiPrzekraczać granice życia – sztuka życia jakopraktykowanie transgresji skierowanej ku «śmierci»1. Fenomenologia radykalna jako sztuka życia2. Cnota transgresji skierowanej ku «śmierci» 3. Sztuka życia dla każdego 4. Dzieło sztuki w konwencji transgresji pospolitej 5. Transgresje skierowane ku «śmierci» jako praktyki barbarzyństwa Rozdział trzeciPrzekraczać granice «śmierci» – sztuka życia jako praktykowanie transgresji skierowanej ku «życiu»1. Sztuka w kulturze «życia» 2. Sztuka «życia» jako praksis-poiesis 3. Absolut w sztuce «życia» 4. Dzieło sztuki «życia» 5. Artyści «życia»6. «Żyć», czyli wytrzymywać cierpienie ZakończenieMały poradnik sztuki «życia» Literatura Indeks nazwisk