Rudawa. Żywioł poskromiony

"Rudawa która sprowadzona została w najbliższe otoczenie Krakowa by pomnażać dobra, bronić i żywić, umilać i ułatwiać codzienny byt, była przez wieki blisko życia wpleciona w powszedniość szeregu pokoleń"

Anna Bojęś-Białasik, Karta kulturowa rzeki Rudawy: studium historyczne i wytyczne konserwatorskie.

Rudawa jako rzeka przepływająca przez krakowskie przedmieścia wyznaczała granice między poszczególnymi gminami a następnie dzielnicami Krakowa.
Dla mieszkańców Zwierzyńca, Łobzowa, Czarnej Wsi czy Półwsia Zwierzynieckiego była nie tylko elementem krajobrazu ale służyła krakowianom jako źródło wody, zasilała miejskie fosy oraz napędzała młyńskie koła.
Brzegi Rudawy oblegane były przez okolicznych mieszkańców i służyły im jako plaża jak również jako pastwiska dla zwierząt.
Była rzeką niebezpieczną gdyż jej wody przyczyniały się do groźnych powodzi i dlatego podjęto decyzję o uregulowaniu jej brzegów.
Dziś Rudawa została zapomniana i wyparta ze świadomości przez dostojną Wisłę a wystawa w Domu Zwierzynieckim ma na celu przypomnienie krakowianom fakt istnienia mniejszych rzek i śladów niezwykłej myśli technologicznej naszych przodków, które w skutek zmian cywilizacyjnych znikają bezpowrotnie z krakowskiego krajobrazu.