Krytyka dziewiętnastwiecznego rozumu. Źródła i konteksty "Pałuby

Zadaniem pracy jest interpretacja jednej z kluczowych powieści młodopolskich w kontekście dziewiętnasto- i dwudziestowiecznych dzieł literackich i filozoficznych jako istotnego dokumentu doświadczeń twórcy. Dzięki lekturze Pałuby obok utworów Henryka Sienkiewicza, Stendhala, Stanisława Brzozowskiego, Edgara Alana Poe, Kazimierza Przerwy-Tetmajera, Wacława Berenta oraz na tle myśli filozoficznej Immanuela Kanta, Arthura Schopenhauera, Fryderyka Nietzschego oraz Ernsta Macha ujawnia się istota ekspresywistycznego eksperymentu Karola Irzykowskiego oraz niezwykle istotne związki między jego dziełem, które uznawane za jawnie polemiczne względem Młodej Polski, a epoką, z którą okazuje się mieć bardzo wiele wspólnego. Dzięki nowemu odczytaniu autotematycznych fragmentów Pałuby, ujawnia się znaczenie autobiograficznych danych jako ważnego źródła „poezji” Irzykowskiego i autorska koncepcja podmiotu autorskiego, jaką dla dzieł literackich pragnął wypracować Irzykowski.